این رانت به جیب چه کسانی می‌رود؟
بانک مرکزی برای مسافران و تجار سهمیه ارزی در نظر گرفته است؛ بانک‌ها و برخی از صرافی‌های به اصطلاح منتخب، ارز در اختیار مسافران و واردکنندگان کالا قرار می‌دهد.
فرض می‌کنیم توزیع‌کنندگان ارز با کمال امانت و صداقت و بدون انجام تقلب‌های گوناگون و آسانی که درآمد آن‌ها را حداقل یک‌صد برابر می‌کند به توزیع ارز بپردازد و فرض می‌کنیم که دریافت‌کنندگان و متقاضیان ارز هم بدون تقلب و بدون سندسازی به دریافت سهمیه خود قانع باشند و فرض می‌کنیم هزینه سفر مسافر همین مقداری باشد که برایش در نظر گرفته شده است.
حداکثر اتفاق مبارکی که برای مسافر می‌افتد این است که به جاب اینکه پول هتلش شبی ۱۰۰ دلار شود ۹۰ دلار می‌شود و قهوه یک دلاری ۹۰ سنت هزینه می‌اندازد و پالتو پوست ۱۰۰۰ دلاری برایش ۹۰۰ دلار تمام می‌شود.
برای تاجر محترم نیز کالای وارداتی ۱۰ درصد ارزان‌تر تمام می‌شود و البته باز هم فرض می‌کنیم تاجر متدین و با انصاف آن ۱۰ درصد را در قیمت کالا موقع فروش لحاظ کند؛ به عنوان مثال، لاستیک خودورو را بجای یک میلیون تومان ۹۰۰ هزار تومان، چیپس را بجای ۵۰۰۰ تومان ۴۵۰۰ تومان و دستگاه تردمیل را به جای ۲ میلیون تومان یک میلیون و ۸۰۰ هزار تومان بفروشد.
حالا قدری فکر کنیم روزانه رقمی در حدود ۳۰ میلیون دلار معادل حداقل ۶۰ میلیارد تومان از جیب ملت به چه کسانی تقدیم می‌شود؟!
کسانی که در بهترین حالت باید بگوییم که کمترین نیاز را دارند. قدری فکر کنیم این رانت از جیب چه کسانی در می‌آوریم و به جیب چه کسانی می‌ریزیم؟!
